نادر ابراهیمیان

فطاری در سرم ایستاده است

و در دلم 

ازدحام ایستگاهی بین راهی است

با مسافرانی خسته و غمگین 

کجای مسیر زندگی ام پیاده شدی؟

که هیچ قطاری دیگر

هیچ کس را به هیچ کجای هیچ فصه ای نمی رساند

نادر ابراهیمیان

یک خیابان دراز است که هر روز زنی با زنبیلی از آن می گذرد

زندگی شاید

ریسمانیست که مردی با آن خود را از شاخه می آویزد

زندگی شاید طفلیست که از مدرسه برمی گردد

فروغ

سالن شبستان راهروی 5 غرفه ی 7